10 شگفتی در مورد ساخت شاهکار سینمای اکشن، ترمیناتور ۲

جیمز کامرون از همان ابتدا می‌دانست که ترمیناتور قرار است به عنوانی مطرح تبدیل شود و از زمان ساخت آن، ایده‌هایی را برای عنوان دوم این فرنچایز در سر می‌پروراند. یکی از این ایده‌ها، شخصیت T1000 بود؛ رباتی که از فلزات مایع ساخته شده بود و می‌توانست با تغییر شکل و ساختار، به هر فضایی نفوذ کند.
با این حال، تکنولوژی‌های دهه‌ی ۸۰ میلادی از قدرت کافی برای ساخت این شخصیت برخوردار نبودند. کامرون بعد از ساخت ترمیناتور به سراغ The Abyss رفت؛ فیلمی که صنعت CGI را متحول کرد. در آن دوران، سازندگان فیلم حدود ۶ ماه را صرف ساخت یک سکانس ۷۵ ثانیه‌ای کردند تا شخصیت The Creature را در آن به نمایش در بیاورند. پس از آن بود که کامرون توانست ساخت ترمیناتور ۲ را آغاز کند.
محدودیت‌های فنی، تنها مشکل پیش روی ترمیناتور ۲ نبودند. در آن زمان، دو کمپانی به صورت مشترک حق تولید و انتشار سری ترمیناتور را بر عهده داشتند؛ همدیل و کارولکو. همدیل قصد نداشت بر روی ساخت دنباله‌ی ترمیناتور سرمایه‌گذاری کند؛ ولی خوشبختانه خیلی زود دچار معضلات مالی شد و سهم خود را با مبلغ ۵ میلیون دلار به شرکت کارولکو واگذار کرد تا ساخت ترمیناتور ۲ آغاز شود. گرچه رابرت پاتریک در آن دوران بازیگر مطرحی بود؛ ولی دلیل اصلی انتخاب او، ظاهر لاغراندامش بود. لاغر اندام، نسبت به ترمیناتور! کامرون و دیگر سازندگان فیلم نمی‌خواستند از دو بازیگر درشت اندام در کنار هم استفاده کنند.
داستان فیلم نیز به همین موضوع دامن می‌زند, T1000 جدیدتر، سریع‌تر و ریزنقش‌تر از T800 کهنه، کند و غول‌آسا است. با این حساب، رابرت پاتریک بدون شک بهترین انتخاب برای این نقش بود.
فیلم‌برداری ترمیناتور ۲، پروژه‌ای عظیم و پرخرج بود که به لوکیشن‌های متعددی نیاز داشت. این فیلم در نیو مکزیکو و کالیفرنیا فیلم‌برداری شد و صحرای موهاوی را نیز در خود جای داد. به جز این، گروه فیلم‌برداری به لوکیشن‌های دیگری از جمله هالیوود، لانگ بیچ، سانتا مونیکا، پالم‌دیل و فرمونت هم سر زدند.
بسیاری از سکانس‌های فیلم در لوکیشن‌های واقعی فیلم‌برداری شدند و در ساخت این فیلم، به ندرت از ست و جلوه‌های ویژه استفاده شده‌است.
یکی از محبوب‌ترین سکانس‌های ترمیناتور ۲، فرار جان از دست T1000 در کانال‌های آب لس‌آنجلس است. این صحنه در کانال‌های راه‌آب منطقه‌ی سن‌فرناندو فیلم‌برداری شد.
برای این‌که این کانال‌ها در مدت فیلم‌برداری خشک باقی بمانند، تیم سازنده مجبور شد جهت جریان رودخانه‌ای که در آن حوالی جریان داشت را تغییر دهد.
هر فیلم هالیوودی راه و روش‌های خودش را برای استفاده از بدلکاراندارد. ترمیناتور ۲ از ساده‌ترین و کلیشه‌ای ترین روش بهره گرفت؛ آن‌ها از خواهر دوقلوی بازیگرشان استفاده کردند! لیندا، خواهر دوقلویی به نام لزلی دارد که از او در سکانس‌هایی که نیاز بود لیندا همزمان در دو قسمت مختلف از صحنه حضور داشته باشد، استفاده می‌شد.
لزلی گاهی نقش سارا و گاهی نقش T1000 را بازی می‌کرد؛ چرا که همیشه نسبت به لیندا از دوربین دورتر بود. به جز این، از فرزند او، دالتون، نیز در صحنه‌ی کابوس‌های سارا در نقش جان استفاده شد.
ترمیناتور ۲ از جلوه‌های ویژه‌ی بی‌شماری استفاده کرده است. این جلوه‌ها حدود ۵ میلیون دلار خرج داشتند و ۳۵ نفر به مدت ۱۰ ماه، شبانه‌روزی بر روی آن کار کرده‌اند. با این حساب اگر یک نفر به تنهایی می‌خواست کار را به پایان برساند، به حدود ۲۵ سال زمان نیاز داشت.
جیمز کامرون یکی از جاه‌طلب‌ترین کارگردانان سینماست. جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری در زمان ساخت ترمیناتور ۲ تکنولوژی جدیدی نبودند؛ ولی این فیلم، اولین اثری بود که قدرت واقعی این تکنولوژی را به نمایش گذاشت. پیش از آن نیز The Abyss در این زمینه رکوردهای خوبی از خودش برجای گذاشته بود.
پیش از ترمیناتور ۲، دو فیلم ترون (۱۹۸۴) و آخر جنگنده‌ی ستاره‌ای (۱۹۸۴) نیز از جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری استفاده کرده بودند؛ ولی ترمیناتور ۲ در زمان انتشار از این بابت بهترین فیلمی بود که در آن سال‌ها روی پرده‌ی سینما رفته بود.
صحنه‌ی انفجار هسته‌ای، شاید ترسناک‌ترین سکانس ترمیناتور ۲ باشد و واقعی به‌نظر رسیدن آن، لذت تماشایش را دوچندان می‌کند. این صحنه با ساخت یک لس آنجلس کوچک فیلم‌برداری شد.
رابرت و دنیس اسکوتاک، یک لس‌آنجلس بسیار طبیعی را در ابعاد مینیاتوری ساختند و تمام جزئیات، از خیابان‌های فرعی تا اتوموبیل‌ها را نیز در آن گنجاندند. پس از آن، تیم سازنده بر روی ویژگی‌های بصری انفجارهای هسته‌ای واقعی تحقیق کرد تا بتوانند به کمک بمب‌های هوایی، یک صحنه‌ی طبیعی را ایجاد و فیلم‌برداری کنند.
اگر تمام آن‌چه که در این مطلب به آن اشاره شد به نظرتان گران قیمت به نظر می‌رسد، درست فکر می‌کنید. ترمیناتور ۲ در زمان انتشار گران‌قیمت‌ترین فیلم تاریخ سینما بود و نزدیک به ۱۰۲ میلیون دلار خرج روی دست سازندگانش گذاشت.
از این مبلغ، حدود ۵۰ میلیون دلار صرف جلوه‌های ویژه و صحنه‌های اکشن شد. ۶ میلیون دلار به جیمز کامرون اختصاص داده شد و آرنولد نیز یک جت شخصی تجارتی مدل گلف‌استریم ۳ هدیه گرفت که نزدیک به ۱۲ میلیون دلار قیمت دارد. خوشبختانه این خرج‌های گزاف در نهایت به تولید فیلمی منجر شد که ارزش تمام هزینه‌هایش را داشته است.